Spookhonden

Een Amusante Avond

   De hele bende was bijeen: Sammy, Pix, Crunchy, Gwendaline, H.K.H. Mary, Professor Cap, George, Ben en niet in de laatste plaats meneer Collin, de man van de pr.

   Collin had links en rechts laten weten dat er iets heel bijzonders op de televisie kwam. Dat betekende wel dat ze B.B. in de steek lieten, maar Collin stond er op dat dit nieuws onder de aandacht van zijn mede Smarty Pants moest komen. En dat Crunch dan maar moest bepalen of deze nieuwste uitvinding, bedacht voor de menselijke emotie, legaal was of volledig onethisch.

   Ze genoten allemaal van de gelegenheid om neer te ploffen in Mary’s privésalon. Ze wisten dat ze iets om op te knabbelen konden verwachten, een vleessnack van de plaatselijke slager. Met als ze geluk hadden een lepeltje ijs om het weg te spoelen.

    “Het knipperen van de tv doet altijd pijn aan m’n ogen”, fluisterde Pixie. “Lieve Sammy, mag ik met mijn petite derrière vlak naast jou zitten, dan kan ik, als het me net iets teveel wordt, m’n ogen bedekken met je lange flapoor.”

   Niemand wist wat ze konden verwachten. Het licht uit, de gordijnen dicht, iets ongewis in de lucht. “Wat gaat er komen Collin,” vroeg Gwendaline, “is het spannend?” Voor Collin antwoord kon geven, was het programma al begonnen. “Dit kan ik niet geloven,” zei Crunch, “zie ik schimmen? Is de mensheid knettergek geworden?” Crunch sprong van de bank en kroop in een hoek, tegen de muur aan, zover van de tv weg als hij maar kon. Z’n vrienden zaten aan het scherm gekleefd. Niemand zei iets. Niemand durfde iets te zeggen.

   “Het zijn spoken,” zei Mary uiteindelijk, “ze zijn allemaal dood.” “Worden ze weer levend?” vroeg Pixie. “Maken ze nog geluid, praten ze?” De hele ploeg was verbijsterd. “Wat zullen ze nog meer bedenken? Wees eerlijk Mary,” zei Collin, “wil jij zo je laatste dagen slijten, opgezet en geknuffeld door je baasje?”

   “Wat is hier in hemelsnaam aan de hand?” vroeg Collin. Het programma was afgelopen, de bordjes waren leeg. “Zijn jullie allemaal krankzinnig geworden, totaal geschift?” Alle honden huilden tranen met tuiten, het lawaai was ondragelijk, afschuwelijk.

Als mensen huilen hoor je misschien een kleine schreeuw, of een rare snik. Als een stelletje aanstellerige honden zich op het pad van droefenis en ongeloof begeeft, dan is het advies: maak dat je wegkomt en red je trommelvliezen. Of het staat voor heel wat jaren in je geheugen gegrift.

    “Ze zijn allemaal dood Collin, ik kreeg er de rillingen van.” Collin zag en hoorde Madame Gwendaline, opgerold naast de Koningin. Was het verdriet of pure angst, waar z’n makkers zo van ondersteboven waren? “Als het geen verzinsels zijn, dan krijg ik tenminste m’n tweede oog terug,” zei Cap. “Ze zullen me toch niet helemaal leeghalen en dan met één oog laten zitten?”

   Crunch probeerde nog steeds z’n waardigheid te behouden. “Wie zou er nou een opgezet, misvormd dier als ik willen? Wie wil er in godsnaam dag en nacht tegen mij aan kijken? De mensen hebben een buitenbeentje van me gemaakt. We kunnen nauwelijks lopen, ademhalen is een kwelling. Zoals we ons moeten voortplanten is ronduit misdadig.

   Ik, opgezet, met het uiterlijk van een clown? Kom op jongens, geef me iets ethisch om naar uit te kijken. As, wind en water, dat is genoeg voor mij.”

   Ben had geen bezwaar, hij vond het allemaal wel wat grof. Maar de gedachte dat hij bij z’n gezin zou blijven en dan toch dag en nacht over ze kon blijven waken, gaf hem het gevoel dat hij verder zou leven. Dat hij dan niet echt in de gaten kon houden wat ze deden, dat verontrustte hem wel. Maar met zo’n minpuntje viel te leven. Het schoot hem opeens te binnen dat Pa vroeger een paar leeuwenkoppen aan het plafond had hangen, of was het de muur? Niet dat iemand er ooit naar keek, maar die waren tenminste nog opgenomen in de kring van geliefden die hen op safari in Afrika hadden doodgeschoten.        

   Met uitzondering van Mary, die alleen bang was voor de katten van de buren en de dierenarts twee deuren verderop, waren alle Smarty Pants vol van afschuw en walging over de gedachte dat een absoluut genie ze uit elkaar zou halen, opvullen en weer in elkaar zetten. Alsof de onsterfelijkheid voor de hondenwereld was uitgevonden. George voelde dat hij een opmerking over het programma moest maken en besloot de ploeg meteen te trakteren op een verrassing van wereldformaat. Hij meldde dat dit soort praktijken in Hollywood al jarenlang plaats vonden. Lange staarten, korte staarten, blauwe ogen…, als je ze maar genoeg betaalde zouden ze een eend opvullen, er een motortje in zetten en hem laten kwaken.

   De gastvrouw besloot dat het tijd was om de bijeenkomst af te sluiten. Ze gaf nog een kleine overdenking mee. “Vrienden, hebben jullie er ooit aan gedacht om dit onderwerp ook van de andere kant te bekijken?

   Persoonlijk zie ik het zo: de eigenaars van die dieren in het programma kunnen het niet over hun hart krijgen om afscheid te nemen. Ze zijn ontroostbaar, vol van verdriet en tranen. Velen van hen hebben jarenlang van hun kleine vrienden gehouden. Hebben ze op of in bed gehad, hebben zichzelf verwaarloosd om ze alles te geven wat ze konden. Voor die geweldige hondenliefhebbers is het een manier om zogenaamd contact met hun huisdier te houden. In hun fantasie kijkt het dier ze nog steeds aan en een echte dierenvriend, mijn vrienden, zal nog steeds z’n bewegingen horen, de geur van een lange boswandeling ruiken, z’n modderpoten op het tapijt zien.”   

    Mary wist dat ze moest stoppen, de stemming sloeg om naar spijt. “Mary,” zei Pixie, “mag ik even vragen, als de eigenaren dood gaan, nemen ze die opgezette dieren dan mee in hun graf, of blijven die achter?” “Lieve Pixie,” was het antwoord, “wat zou jij doen? Denk er eens over en vertel het ons morgen.”

   Het gezelschap ging uiteen, langzaam maar zeker. Het waren een paar interessante uren geweest, nieuws om te onthouden, een programma om te overpeinzen, een bonte avond. Een ieder vroeg zich af of hem of haar dat ook kon gebeuren. De stilte had de overhand, morgen was er weer een schitterende dag.

   “Zie je morgen George,” zei Collin, “ik heb wel trek in een lekker maaltje van de Take-Away. Al dat gepraat over de dood. We hebben allemaal nog jaren te gaan.”    

Wilt u meer lezen over de Smarty Pants verhalen? Dan hebben wij goed nieuws! De honden hebben namelijk hun eigen Smarty Pants boek! Het Smarty Pants boek is beschikbaar in het Nederlands en Engels en kost € 19,95 incl. verzendkosten. Stuur gerust een berichtje naar: sheila@sallybone.com. De opbrengst gaat naar hun eigen Stichting, Smarty Pants Society!